Προσμένοντας το Φθινόπωρο!
( συναισθηματικοί λυρισμοί )
Γράφει ο Δημήτρης Αποστόλου - « Ελύμνιος »
Πέρασε - « Μεταγειτνιών » των αρχαίων ο Αύγουστος - και αν στην πολιάδα της Αθηνάς έδρα ο Αθηναίος Θησέας μετοίκησε σε πόλη τους τριγύρω συνοικισμούς... οι εξοδούχοι σημερινοί Αθηναίοι ομαδικά μετοικούν προς τα νησιά και την ύπαιθρο, για να επανακάμψουνε βασικά μετά τον δεκαπενταύγουστο... Τούτος ο μήνας με τα περισσότερα της Παναγιάς προσωνύμια να γιορτάζουνε μέσα στις μέρες του - ( οι Λιμνιώτες το « Γενέσιον » το γιορτάζουμε 8 Σεπτεμβρίου - λίγο μετά ) - και με την αδημονή μας να τρέχει...να που πρώτος όλων έτρεξε ο καιρός...να που μελάνιασε στην πέρα μεριά ο ορίζοντας...να που ανατρίχιασε μολυβένια η θάλασσα...να που μελαγχόλισε λιγάκι για μιας το τοπίο!.. Όπως λιγάκι πιο πρώιμα και υπόηχα προανήγγειλε βιαστικά τον Σεπτέμβρη ένα ρομαντικό τραγουδάκι παλιότερης εποχής!..
« Μελαγχολία του Σεπτέμβρη...η ζωή τελειώνει εδώ!..»
...όμως η ζωή είναι φαινόμενο καθολικό - και καθόλου τυχαίο - μέσα στο αέναο Σύμπαν, με την δική της κρυμμένη αξία και την γοητεία, για άλλους μεν, της μιάς και ανεπανάληπτης...για άλλους δε της πολλαπλής κι΄εσαεί επαναλαμβανόμενης!.. Φιλοσοφικά, οντολογικά, θεολογικά και δογματικά θέματα όλα τούτα...που προσπαθούν να δώσουνε λύση στην ποικιλία της φύσης - ως αποτέλεσμα χάους!.. ή πάλι αυτής της πολυπλοκότητας του ίδιου του Σύμπαντος, ως επιστέγασμα τάξης!..
Προσμένοντας το Φθινόπωρο λοιπόν...κι΄ο πρόγονός μας Αρποκρατίωνας ( πριν απ΄την « ΕΜΥ » αυτός ) να μας τα λέει προδρομικά... πως « ο αήρ ταράττεται και μεταβολήν ίσχει »... Ντεμί εποχή, που απ΄την μια ΄μειώνεται η θερινή φρουτοφαγία...και απ΄την άλλη οι ορέξεις μας κι΄η παραγωγή στρέφονται τώρα προς τα εσπεριδοειδή...
Προσμένοντας το Φθινόπωρο...και να κάθεσαι ήσυχα λέει μπροστά στο μικρό - λιλιπούτειο λιμανάκι της Λίμνης...και θαρρείς να λικνίζεσαι ανεπαίσθητα με τις ελλιμενισμένες δεμένες βαρκούλες...Ιόλη, Ελένη, Δάφνη, Μαρία και Παναγιά... ή να τηράς πάλι στις μάσκες και στις πρυμάτσες των κότερων και ταχύπλοων... ονόματα αρχαιοπρεπέστατα, ιερά...Σελάννα... Μάκιστος... Ναυσιμέδων...Τρίτων...Αμάλφι ( της Καμπανίας αυτό )... Και να τώρα, στην μπούκα του λιμανιού να εισπλέει η Έλλη, που τα διχαλωτά της πρυμνήσια αφρόνερα σχίζουν στα δυό το γλαυκό του καθάριου νερού...στα δυό και τη νοσταλγία!..
Προσμένοντας το Φθινόπωρο λέει...και να ρεμβάζεις τις πέρα κι΄αντίπερα της Λοκρίδας ακτές - όχι να δεις τον Αίαντα τον Λοκρό - ( ετούτος τιμωρημένος απ΄τους θεούς για την βεβήλωση της Κασσάνδρας - της κόρης « καλλίστης πασών » - ναυάγησε στο Αιγαίο ), αλλά για να χαϊδέψεις τις δαντελένιες - κοντυλένιες - μαστοφόρες βουνοκορφές από τον Κάνηθο, την Ανθηδόνα, την Λάρυμνα, ως πέεερα την Αταλάντη και πάρα πέερα...μέχρι τις Θερμοπύλες... Από τον Ησιόδειο Ελικώνα, ως τον Χλωμό και Λαφύστιο Δία, από τον ιερό Παρνασσό ως το Καλλίδρομο και πίσω την Γκιώνα - φωνητικό ίσως απολίθωμα προϊστορικών εποχών των Ιώνων ( Γιουνάν )...
Προσμένοντας το Φθινόπωρο...και πλάϊ στο ντόκο ξεψαρίζουν οι αλιείς βαρκαρέοι με τις μουσαμαδένιες ποδιές τα μανωμένα τους δίχτυα για να τ΄αποθέσουν σε ντούκιες...κι΄ο σκυλάκος - σαν όπως παλιοί καραβόσκυλοι - ( της τρεχαντήρας αυτός ) να πηγαινοέρχεται νευρικός πλώρα και πρύμα, αλυχτώντας στο κοπαδάκι των κολυμβούντων προς άγραν παπιών που κυκλογυρίζουνε το πλεούμενο, προσμένοντας ( θαρρείς δικαιωματικά ), κάποιο εύγευστο - του φιλόζωου ψαρά - φιλοδώρημα...
Προσμένοντας το Φθινόπωρο... Διαβάτες του δρόμου περαστικοί, πεζοί κι΄εποχούμενοι... οικείες ντόπιες φιγούρες κι΄αλλοδαποί ... πότε με βλέμμα καλοσυνάτο και αγαθό...πότε και πονηρό...πότε εξερευνητικό θαρρείς και περίεργο, όμως φορές απαθές - μα και συνήθως αδιάφορο - περαντζάδα ατέρμονη από πλήθος σκιές...ένα « φρακτάλ » σκηνικό μικροκοσμικό - μακροκοσμικό, σ΄ένα Σύμπαν λες δισυπόστατο με διπλοδομή...πότε της αταξίας και πότε της τάξης...
Προσμένοντας το Φθινόπωρο πάλι... και σε ρωτά στερεότυπα ο φίλος γνωστός και περαστικός : « Για σου...τί κάνεις;.. είσαι καλά;..»...κι΄εσύ ανταποκρίνεσαι με τον ίδιο τρόπο, λιτά...μονολεκτικά...Λες : « καλά!»...( και φορές απαντάς με μια απλή συγκατάβαση, ή μόνο με νεύμα )...
Προσμένοντας το Φθινόπωρο... και τι μ΄έπιασε να συνθέτω την ψυχομετρία τούτου του τόπου ( μυστηριακά ενεργιακού ) με στροβιλισμένες φωνές και φιγούρες του παρελθόντος... έτσι σαν όπως το εντυπωσιακό « γκράφιτυ » που βλέπω στον απέναντι τοίχο - συμπίλημα ( λέγε και συνονθύλευμα ) απ΄το παρελθόν, μορφών, τοπίων, κτισμάτων, γεγονότων - όλα τούτων - εικονικών και εικαστικών...
Ο « ψυχοανατόμος της Κοινωνίας » Νίκος Τσιφόρος...ο μυθικός διαφυλικός « Καταπώγων » Διόνυσος...η ηρωΐδα της Εθν. Αντίστασης Λέλα Καραγιάννη...ο αη-Νικόλας που χρόνια εφημερεύει του Απηλιώτη... το Προσκοπείο με τους αποσβεστήρες κυματοθραύστες... η Παλιά Βρύση - το οθωμανικό υδραγωγείο της Λίμνης... οι νηχομένοι Ιχθείς της λουτρικής « Παναγίτσας »...το ανθοφόρο τύμπανο μιας ελύμνιας θήρας... « αετολέοντες » - μυθικοί γρίπες σε καγκελωτό διάκοσμο μαρμαρένιου εξώστη...η « ρίζα » - βασίλισσα ετούτη των Λιμνιώτικων κιλιμιών...φυλλοφόρα κλαδιά δάφνης κι΄ελιάς... με την υπερώα επίστεψη όλων αυτών του κόκκυγα - Κούκου Διός - παρασημαντικά να μαυλίζει την Ήρα στα μυθικά τότε « Ιερογάμια »...
Προσμένοντας το Φθινόπωρο... Κι΄αν στον « Ήλιο και Χρόνο » του αλησμόνητου Μίκη ήλθαν σε λυρική στιχουργική συνεδρία...
« ο Γιάννης, ο Ιάσων, ο Βύρων, ο Τάκης κι΄ο Αλέκος »...στο όψιμο καλοκαιράκι της Λίμνης, συνάχθηκαν συντυχιακά στην μικρούλα « Μαρίνα » ( το λιλιπούτειο αραξοβόλι της γραφικής τούτης πολίχνης )... μια παρεούλα στενών συγγενών, αλλά και φίλων-παλιόφιλων...με στερεότυπες των καιρών επίκαιρες έννοιες και με επίστεψη τώρα - όχι τον κόκκυγα Κούκο - αλλά τον προοιωνίζοντα με αδημονή τον ερχομό του Φθινόπωρου - ( εσαεί και αγιάτρευτα χαμένο στη ρέμβη του παρελθόντος ) - « Ελύμνιο! »...
Προσμένοντας το Φθινόπωρο λοιπόν...το πέσιμο των φύλλων... « της μικρής βροχής το λυπημένο πρόσωπο » του ποιητή και τις μαύρες πέρα μπουράσκες της επερχόμενης καταιγίδας...
Προσμένοντας το Φθινόπωρο - προάγγελο του Χειμώνα - και να συνδαυλίζονται μέσα σου αισθήματα ζωηρά, ανασταίνοντας συναισθήματα βιωματικά από την χθαμαλή καθημερινότητα του άγιου μας τόπου, αυτού που ζήσαν οι πρόγονοί μας...που σήμερα ζούμε εμείς...και που μεθαύριο θα συνεχίσουν να ζουν οι μελλοντικοί μας απόγονοι... Μια αστραπή η ζωή, με μικρές τις χαρές...αλλά τα πάθη πολλά, με τα θλιβά συναξάρια τους!..
Μελαγχολήσατε...έτσι;.. Μην ανησυχείτε! Η μελαγχολία δεν είναι ασθένεια...Είναι ( για τους σοφούς μας αρχαίους ) η υγιής αντίδραση της ψυχής!.. Εσείς, ξαναπιάστε το τραγουδάκι και διορθώστε το - αισιόδοξα κι΄όλας!..
« Μελαγχολία του Σεπτέμβρη...η ζωή - όχι! - δεν τελειώνει εδώ! »...
Δ.Α. - « Ελύμνιος »
Η φωτό : «Προσμένοντας το Φθινόπωρο »...με τον φακό της Ανθής Αποστόλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια οσο το δυνατόν φιλτράρονται ως προς το ύφος και το ήθος τους.
Kάθε υβριστικό ,προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται .
Εγκρίνονται μόνο τα μηνύματα στα οποία εκφράζονται υγιείς απόψεις.
Ο κάθε σχολιαστής υπογράφει ηλεκτρονικά το σχόλιο του και είναι υπεύθυνος έναντι των νόμων.
Το ΜΑΝΤΟΥΔΙ NEWS δεν ενστερνίζεται και δεν φέρει καμία ευθύνη για όσα γράφουν οι αναγνώστες στα σχόλια τους.