Ο Αυτοκράτορας Ιουλιανός ,μόνο παραβάτης δεν ήταν!!!

  

Ήταν ο Ιουλιανός ένας σπουδαίος αυτοκράτορας που συκοφαντήθηκε από τους Χριστιανούς;

 

ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

 Ένα είναι βέβαιο ,ότι εάν τελικά επικρατούσαν οι Απόψεις του ( και όχι αυτές των συμφοιτητών του Γρηγορίου και Βασιλείου ) , ο Ελληνισμός και η Ανθρωπότητα δεν θα ζούσαν επί αιώνες στο Σκοτάδι και ο σημερινός Δυτικός Πολιτισμός θα ήταν τελείως διαφορετικός προς το καλύτερο . 

Ο Αυτοκράτορας Ιουλιανός τιμάται από την Ρωμαϊκή Εκκλησία ως ΑΓΙΟΣ, μήπως λοιπόν θα πρέπει να αποκατασταθεί η Τιμή του και στον σημερινό Ελληνικό κόσμο ??? ,

 διότι ο Ιουλιανός ήταν ο Τελευταίος Ελληνολάτρης Ρωμαίος Αυτοκράτορας που αγωνίστηκε για την διατήρηση και διάδοση του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού και ας αναλογιστούμε τι συνέπειες θα είχε για τον ΕΛΛΗΝΙΣΜΌ η επικράτηση του σε όλο τον χώρο της τεράστιας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ,

 αντί όμως για το ΕΛΛΗΝΙΚΌ ΠΝΕΎΜΑ επικράτησαν άλλες ιδέες θρησκευτικού περιεχομένου που ήταν αντίθετες και εχθρικές με οτιδήποτε Ελληνικό, με αποτέλεσμα τον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό να τον ανακαλύπτουμε πλέον μέσα από Αρχαιολογικές έρευνες ως ερείπια. 

Ο Αυτοκράτορας Ιουλιανός μόνο # Παραβάτης # του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού δεν Υπήρξε ήταν Ένας Μέγας Ελληνολάτρης.

 ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ από ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΫ

Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας[1] και σημαντικός φιλόσοφος και συγγραφεύς στην ελληνική γλώσσα Φλάβιος Κλαύδιος Ιουλιανός (331 / 332 — 26.6.363 μ.Χ.), έμεινε γνωστός στην επίσημη ιστορία ως… Ιουλιανός «ο Παραβάτης», «Ειδωλιανός», «Αδωναίος», «Καυσίταυρος», «Αποστάτης» και «Πισαίος»)!!! Χαρακτηριστικές φράσεις του:

• «ημίν ανήκουσιν η ευγλωττία και αι τέχναι της Ελλάδος και η των Θεών αυτής λατρεία, υμέτερος δε κλήρος εστί η αμάθεια και η αγροικία και ουδέν πλέον. Αύτη εστίν η σοφία υμών».
• Της Ελλάδος ο κοινός ηγεμόνας και νομοθέτης και βασιλέας είναι ο θεός Απόλλων- Ήλιος[2].
• «Πρόοδος, είναι η πορεία από τον ουρανό στη γη, που ολοκληρώθηκε από τον Ασκληπιό, δημιουργήθηκε από τον Δία και εκδηλώθηκε στους ανθρώπους μέσω της ζωογόνου ενέργειας του Ήλιου» (Κατά Γαλιλαίων, 200).
• «Ο Ηρακλής, καθοδηγούμενος στις επιχειρήσεις του από την Αθηνά Πρόνοια, την κοσμοσώτειρα, έγινε ο σωτήρας του κατοικημένου κόσμου. Ο Ηρακλής και ο Άττις [Ἄτυς, Ἄττυς, Ἄττης], ξεκινώντας από μια ημιθεϊκή κατάσταση, συνειδητοποιούν την τέλεια ένωση με το θείο και η ψυχή του Ηρακλή, μόλις απελευθερωθεί από το σαρκικό περίβλημα, επιστρέφει άθικτη στην ολότητα του Πατέρα. Ο πόλεμος είναι μιας εξαγνιστική αποστολή της γης και της θάλασσας, που εμπιστεύτηκαν οι θεοί στον Ηρακλή και τον Διόνυσο».
• «Ο Διόνυσος, που τιμάται ως γιος του Ήλιου, μαζί με τις Μούσες, ανακουφίζει τον ανθρώπινο κόπο. Ο Απόλλων «που δεν διαφέρει καθόλου από τον Ήλιο», διαδίδει χρησμούς, δίνει στους ανθρώπους έμπνευση, διατάζει και εκπολιτίζει τις πόλεις. Ο Ήλιος εγέννησε τον Ασκληπιό, τον παγκόσμιο σωτήρα, και έστειλε την Αφροδίτη στην Γη για να ανανεώσει τις γενιές. Από την Αφροδίτη κατάγεται ο Αινείας και από αυτόν όλες οι διαδοχές των κυβερνητών του κόσμου».

Ο Ιουλιανός ήταν ηλιολάτρης, πλατωνικός και μιθραϊστής. Ήδη από το 355 μυήθηκε στα Ελευσίνια Μυστήρια, όταν σπούδαζε στην Αθήνα με τους (μεταγενέστερους Πατέρες της Εκκλησίας) Γρηγόριο Ναζιανζηνό και (άγιο) Βασίλειο Καισαρείας, υπό τον νεοπλατωνικό φιλόσοφο Πρίσκο. Έγραψε «Κατά Γαλιλαίων». Αγία Τριάς του, ο Ζευς, η Αθηνά και ο Απόλλων, ο προστάτης της φιλοσοφίας.

Ο Ιουλιανός:

• Απαγόρευσε στους χριστιανούς να διδάσκουν την αρχαία ελληνική κλασσική παιδεία (θεωρούσε ασύμβατη την διδασκαλία και την ερμηνεία των κλασσικών με τις χριστιανικές αντιλήψεις) και στο διάταγμά του «θεωρεί παράλογο να εξηγούν τον Όμηρο, τον Ησίοδο, τον Δημοσθένη, τον Ηρόδοτο και άλλους αρχαίους συγγραφείς, να απορρίπτουν τους θεούς που λατρεύουν αυτοί οι συγγραφείς».
• παρουσίαζε τους χριστιανούς ως αποστάτες του ιουδαϊσμού. Και
• ανακάλεσε τους αρειανοφρόνους[3], αλλά και των Νικαίων, των Δονατιστών, των Νοβατιανών και των Ευνομιανών, αλλά και άλλους εξορισμένους κληρικούς, με σκοπό την αύξηση των εσωτερικών ερίδων στην χριστιανικη Εκκλησία.
• επανεπέτρεψε την ιερομαντεία και είχε πάντα χαρουσπίγους(*) στην ακολουθία του.

Η «παράβασή» του, λοιπόν, ήταν ότι ως μοναδικός λάτρης της αρχαίας ελληνικής θρησκείας («παγανιστής» μετά τον Κωνσταντίνο Α΄ (τον επονομαζόμενο Μέγα), καθιέρωσε την χρήση του όρου «Έλλην» που η προσπάθεια επιβολής της νέας θρησκείας του χριστιανισμού ήθελε να την εξαλείψει και προσδιόριζε ως παγανιστές ή Εθνικούς, όσου ακόμη επίστευαν στην αρχαία ελληνική θρησκεία… «Ολόκληρος ο κόσμος της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας τερματίσθηκε ουσιαστικά με τον θάνατο του Ιουλιανού» (βλ. Cousin V. «Ιστορία της Ελληνικής Φιλοσοφίας», Αθήναι, 1885).

 Μετά τον θάνατό του, ο Ιουλιανός ετάφη σε ειδωλολατρικό ναό στην Ταρσό Κιλικίας. Ο άγιος Μερκούριος ήταν αυτός που τον σκότωσε. Ελάτρευε τον Ήλιο, ήταν η αναφώνηση: «O Sol, Julianum perdidisti!» («Ω, Ήλιε, (έχασες) τον Ιουλιανό!»). Αργότερα, η σορός του μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη και θάφτηκε στην εκκλησία των Αγίων Αποστόλων δίπλα στη σορό της συζύγου του, μέσα σε μια πορφυρή σαρκοφάγο.

Η Στήλη του Ιουλιανού (παραπάνω φωτογραφία) σώζεται στην Άγκυρα της Τουρκίας, κτισμένη προς τιμήν της εκεί επίσκεψης του αυτοκράτορος το 362 μ.Χ.

Σωζομενο αποσπασμα επιστολης του Ιουλιανου προς τον φιλο του Saturninus Salustius

Εργογραφία του αττικιστή Ιουλιανού

• Εγκώμιον εις τον αυτοκράτορα Κωνστάντιον
• Ευσεβίας της βασιλίδος το εγκώμιον
• Περί του αυτοκράτορος πράξεων ή περί βασιλεἰας
• Παραμυθητικός εις εαυτόν, επί τη εξόδω του αγαθωτάτου Σαλλουστίου
• Περί των τριών σχημάτων
• Τα Μηχανικά
• Λόγος εις τους απαιδεύτους κύνας
• Προς Ηράκλειον κυνικόν (Περί του πως κυνιστέον και ει πρέπει τω κυνί μύθους πλάττειν)
• Συμπόσιον ή Κρόνια
• Αντιοχικός ή Μισοπώγων (αυτοσάτυρα)
• Εις τον βασιλέα Ήλιον
• Εις την μητέρα των Θεών
• Κατά Γαλιλαίων. Ήταν τρίτομο έργο, που εγράφη κατά την διάρκεια της περσικής εκστρατείας. Κατεστράφη με διαταγή του Θεοδοσίου Β΄. Γνωστά αποσπάσματα από τις απαντήσεις του Κυρίλλου, επισκόπου Αλεξανδρείας.
• Επιστολαί
• Δύο επιγράμματα του Ιουλιανού σώζονται στην Παλατινή Ανθολογία (ΙΧ 365 και 368).

ΠΗΓΗ: Γ. Λεκακης «Ελληνικη Βιβλιογραφία» (απόσπ.).