Νίκο Ξυλούρη, τη Λύρα σου την ακούμε σε κάθε ψιλόβροχο, από εκεί ψηλά που είσαι!

Αθήνα 1978 στο "Θεμέλιο" της Πλάκας  :
Χρ. Καλτσούλας,  Θωμ.Κοροβός,  Δημ. Αλεξανδρής,  Γεω.Λάμπρου,  Αντ. Λάμπρου

Ήταν η εποχή της μεταπολίτευσης.

Η Αθήνα ζούσε έναν παλμό αλλαγής, στα μαγαζιά και στις μπουάτ αντηχούσαν μελοποιημένοι ποιητές — Ελύτης, Ρίτσος, Βάρναλης, Σεφέρης. 

Ο κόσμος διασκέδαζε με το πολιτικό και προοδευτικό τραγούδι, με τραγούδια που μιλούσαν για ελπίδα, αγώνα και ελευθερία.

Το Πολυτεχνείο του ’73 ήταν ακόμη νωπό στη μνήμη, η μεγάλη απεργία του Μαντουδίου το ’76 είχε ταράξει τα νερά, και τα αιτήματα για κοινωνική αλλαγή βρίσκονταν στο προσκήνιο. 

Μέσα σε αυτό το κλίμα, μια βραδιά στο «Θεμέλιο» της Πλάκας έμελλε να μείνει αξέχαστη.

Εκεί βρεθήκαμε μια ωραία παρέα με συμπατριώτες,για να ακούσουμε τον μεγάλο Νίκο Ξυλούρη.
Το μαγαζί γεμάτο νεολαία, κι εκείνος, με τη στεντόρεια φωνή του, να τραντάζει τα τσιμέντα της Πλάκας.
«Πότε θα κάνει ξαστεριά», «Αγρίμια και αγριμάκια μου», «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί» — κι ύστερα η «Σαμαρίνα», σε μια μοναδική εκτέλεση. Μια κρυστάλλινη φωνή γεμάτη πάθος, που έκανε το σώμα να ανατριχιάζει.

Θυμάμαι εκείνο το βράδυ σαν κάτι ξεχωριστό.
Ίσως γιατί περνώντας από το τραπέζι μας, ο Ξυλούρης μάς αφιέρωσε τη «Σαμαρίνα».
Ίσως γιατί το δεύτερο μπουκάλι το κέρασε ο ίδιος ,«στα παιδιά από το Μαντούδι».
Ίσως, τελικά, γιατί ήταν πολύ μεγάλος και τόσο απλός.

Α.Λ.