Σ’ αυτά τα χώματα που πατάμε σήμερα, είναι οι στάχτες των προγόνων μας.
Ένα τέτοιο ιστορικό γεγονός αξίζει να διασωθεί και να τιμάται ετησίως με σεμνότητα, τελετουργία και ιστορική εκπαίδευση, ώστε να μη σβήσει η μνήμη του από τον συλλογικό μας νου.
Πέρασαν 202 χρόνια από την τραγική εκείνη μέρα, την 23η Ιουλίου 1823, όταν οι ορδές των Οθωμανών εισέβαλαν στην κοιλάδα του Κηρέα, σπέρνοντας φωτιά, αίμα και αφανισμό.
Περίπου 2.000 ψυχές χάθηκαν μέσα σε λίγες ώρες στο πλατανόδασος Μαντουδίου – Προκοπίου. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά… έγιναν θύματα μιας από τις πιο φρικτές σφαγές της Επανάστασης του ’21 στην Εύβοια.
Ο οθωμανικός στρατός, εισερχόμενος από το Δερβένι, αντιμετωπίζει γενναία αντίσταση από τον καπετάν Λιάκο και τους συμπολεμιστές του. Η άνιση μάχη λήγει με την ηρωική του πτώση και ο εχθρός προελαύνει καίγοντας τα Αχμέταγα, για να φτάσει στο Μαντούδι, όπου λίγοι οπλοφόροι προσπαθούν να αντισταθούν. Εκεί, ξεσπά μία από τις πιο άγριες επιθέσεις: σπίτια και εκκλησίες πυρπολούνται, ενώ οι κάτοικοι σφαγιάζονται χωρίς έλεος.
Η καταστροφή επεκτείνεται και στα γύρω χωριά. Στο πλατανόδασος, όσοι προσπαθούν να σωθούν κατευθύνονται προς την Αρχαία Κήρινθο και το Ιερό βουνό, όμως το ιππικό των Οθωμανών, υπό τον Περκόφτσαλη, τους καταδιώκει και τους εξοντώνει. Οι ιππείς, οπλισμένοι με δίκοπα τσεκούρια – τους περίφημους «πελέκεις» – σπέρνουν τον όλεθρο. Από τότε, το τοπωνύμιο πήρε το όνομα «Πελέκι», σε αιώνια μνήμη της σφαγής.
Στο Μαντούδι επέζησαν μόλις 17 οικογένειες.
Μέσα σ΄αυτόν τον απόλυτο όλεθρο, μια πράξη ανθρωπιάς διασώθηκε: η Οθωμανή Ρακιγέ Χανούμ, τελευταία ιδιοκτήτρια του κτήματος Μαντουδίου έως το 1830, άνοιξε τις πόρτες της “Μεγάλης Οικίας” (Κονάκι) και προστάτεψε έγκυες γυναίκες και μικρά παιδιά. Με θάρρος, απαγόρευσε την είσοδο των στρατιωτών της Αυτοκρατορίας στο σπίτι της. Το οίκημα έγινε άσυλο, καταφύγιο, ανθρώπινη ασπίδα ενάντια στη θηριωδία.
Ο τόπος δεν ξέχασε. Ούτε τα πλατάνια που έκρυψαν κορμιά, ούτε τα κρανία και τα οστά που ήρθαν στο φως δεκαετίες αργότερα, όταν επεκτάθηκε το γήπεδο του χωριού. Με σεβασμό και συγκίνηση, οι πρόγονοί μας τα συνέλεξαν και τα εναπόθεσαν στο Οστεοφυλάκειο του Κοιμητηρίου τη 10ετία του 1960.
Σήμερα, μπροστά στο λιτό Ηρώο της Πλατείας και στη γέφυρα του Κηρέα, η σιωπή γίνεται δάκρυ, υπόσχεση και μνήμη.
Γιατί κανείς δεν είναι αληθινά νεκρός όσο τον θυμόμαστε.
Και είναι χρέος της δικής μας γενιάς η ζώσα μνήμη!
Η σκάλα της "Μ.Οικίας" που διασώζεται από το 1480 έως σήμερα . Εδώ στάθηκε η Ρακιγέ Χανούμ απαγορεύοντας στους μανιασμένους Οθωμανούς να εισέλθουν !
Έγραψαν για τη μεγάλη σφαγή:
«…Μανιασμένα τα μπουλούκια της Τουρκιάς ξεχύθηκαν στην κοιλάδα του Αχμέτ Αγά.
Ερήμωση και φωτιά ολούθε.
Στα Μαντουδιανά πλατάνια, αραδαριά,
κρεμασμένοι σα σφαχτάρια, οι Χριστιανοί…»
(Γιώργος Παπαστάμος, «Το Ματωμένο Καλοκαίρι»)
Εις τα Αχμέταγα καί το Μαντούδι
εξηδραποδισθησαν δισχίλιαι ψυχαί αίφνιδίως το πρώτον, εκ των οποίων τάς
μεν έσφαξαν, τάς δε είς αίχμαλωσίαν είλκυσαν, τάς δε είς φλόγας έριψαν,
τάς δε άνεσκολόπισαν. Ό δέ έπίλοιπος λαός λαβών την είδησιν, μέρος μέν
εις όρη και σπήλαια εκρύβη, μέρος..." (Ναθαναήλ Ιωάννου, "Ευβοικά"
,1857, σελ. 58
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια οσο το δυνατόν φιλτράρονται ως προς το ύφος και το ήθος τους.
Kάθε υβριστικό ,προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται .
Εγκρίνονται μόνο τα μηνύματα στα οποία εκφράζονται υγιείς απόψεις.
Ο κάθε σχολιαστής υπογράφει ηλεκτρονικά το σχόλιο του και είναι υπεύθυνος έναντι των νόμων.
Το ΜΑΝΤΟΥΔΙ NEWS δεν ενστερνίζεται και δεν φέρει καμία ευθύνη για όσα γράφουν οι αναγνώστες στα σχόλια τους.